24-08-2024 Advocaat Peter de Lange bespreekt in De Andere Krant of windparken nog wel rechtmatig zijn.
Zijn conclusie is dat de juridische status wankel is. In deze youtube versie hoor je zijn uitleg.
Punten van belang volgens NLVOW :
Sinds het arrest ven Nevele en d’Oultremont, bij ons de zaak windpark Delfzijl 30-6-2021, is het Activiteitenbesluit deel windturbines (2011) niet meer geldig. Nog sterker, het Europese Hof stelde daarbij dat de Nederlandse jurisprudentie niet mag, want je mag een Europees programma niet nationaal “uitleggen”, dat hoort bij het Europese Hof, o.m. ten aanzien van de SMB-richtlijn 2001. De Raad van State stelde daarbij echter dat de lokale overheden intussen eigen normen voor wind zouden mogen aanmaken, ook weer zonder MER (Red.: dat een lokaal bevoegd gezag bij de voorbereiding van besluiten mag uitgaan van algemeen aanvaarde wetenschappelijke inzichten.) Ook de lokale overheden kunnen echter geen jarenlang gezondheidsonderzoek doen en dus geen goede MER (Red.: want ze baseren zich slechts op statistisch onduidelijke interviews over percentages hinderbeleving). En wat landelijk niet mag kan niet op kleinere schaal wel mogen, lagere overheden vallen ook rechtsreeks onder het Europese Hof.
Europese Hof te Luxemburg is alleen voor rechters, zij kunnen een pre-juridiciële uitspraak vragen. Dat heeft de Raad van State niet gedaan. Het Europese Hof bestaat ook te Straatsburg, die zich o.a. bemoeit met de EVRM, Europees Verdrag van de Mens, dus de gezondheid van de mens in zijn leefomgeving volgens de Grondwet
Het beleid moet van Europa berusten op het voorzorgsbeginsel, als er aanwijzingen zijn die nog moeten worden ondergezocht, moet je eventuele effecten vermijden. Ook de nieuwe normen in de Windturbinebepalingen voldoen hieraan niet, omdat slechts gezegd wordt dat gezondheidsonderzoek te lang zou duren. Maar het Verdrag van Parijs is een politiek besluit en is daarmee van lagere orde dan het Europees Verdrag. (Red.: De Raad van State zegt wel dat het voorzorgbeginsel niet hoeft te gelden per individueel plan voor een windpark, maar wel voor de bovenliggende regelgeving). De RvState heeft gezegd dat er totaal geen gezondheidsschade zou zijn.
Als vergunningen onterecht zouden blijken te zijn verleend, zou volgens diverse Europese gerechtshoven een windpark moeten worden afgebroken. Dat zou veel schadeclaims kunnen veroorzaken. De Lange denkt dat het voor onze overheden daarom beter is gebeten te worden door omwonenden (de kat) dan door de windbedrijven (de hond).
Over de nut en noodzaak van windturbines op land worden te weinig en/of te laat alternatieven meegenomen, bijv. over de locatiekeuze. Dit terwijl volgens het Verdrag van Aarhus het beslisproces moet laten beginnen nog voordat er ook maar iets vast staat. Momenteel worden veel oude zoekgebieden als vaststaand in het proces gebracht (Red.: zelfs de Commissie voor de m.e.r. doet hier in mee, neem in ieder geval mee een nulalternatief, want volgens het Klimaatakkoord kan alle benodigde windenergie van de Noordzee komen).
Het Verdrag van Aarhus en de Europese SMB-richtlijn (MER) zijn ook niet toegepast in de RES 1.0. Daarom vlot het ook niet met de RES 2.0, waarvoor slechts voortgangsrapportages verschijnen. Er is geen enkele wettelijke verplichting voor een invulling van een RES (Red.: wel mag een gemeenteraad vrijwillig daar een procedure voor beginnen). Die moet dan niet strijdig zijn met EU-Verdragen, dus inclusief Aarhus, de SMB-richtlijn en de Europese taak om gezondheid te garanderen. Dus inclusief een compleet gezondheidsonderzoek, en het voorzorgbeginsel als er wetenschappelijke onduidelijkheden resteren.
De Lange noemt een zaak in Frankrijk waar vanuit Unierecht tot de sloop van een windpark oordeelde, hetgeen ook voor andere EU-landen bepalend is geworden. (Red.: Dit was niet 12-3-2024 Rennes over omvangrijke nadeelcompensatie, maar waarschijnlijk 11-1-2023 en 7-12-2023 Nimes)
