door Inhoudsbeheer11
Aarhus, een mooi stadje aan de oostkust van Jutland, Denemarken. Dat was de plek waar in 1998 een groot aantal Europese landen een overeenkomst werd gesloten: Het verdrag van Aarhus. Hierin zijn o.a. duidelijke regels opgenomen over de informatieplicht van de overheid over milieu-maatregelen. Nederland heeft dit verdrag geratificeerd in 2004; op dit moment zijn bijna 50 landen aangesloten bij dit verdrag.
In wat volgt, wil ik proberen de stand van zaken rond de Aarhus-procedure te beschrijven.
Wat was/is die procedure ook al weer , waar gaat het om en hoever zijn we (NLVOW) nu.
Wat regelt dit verdrag?
Het verdrag legt in zekere zin de verplichting vast dat overheden ( de deelnemers, en dus ook Nederland ! ) hun burgers informeren over milieu-aangelegenheden. Niet zo maar informeren, maar de overheid moet inspraak mogelijk maken op het moment dat alle opties nog open zijn, om zodoende met de uitkomsten van die inspraak rekening te houden.
Ook werd vastgelegd dat burgers in de gelegenheid moeten zijn om bij een geschil naar de rechter te kunnen gaan. Dan kan geoordeeld worden over de correcte gang van zaken bij het besluit en ook over de inhoud van dat besluit.
( juridisch gezegd: de materiele rechtmatigheid kan worden getoetst)
Er is ook een Commissie van Toezicht, een “Compliance Committee” . En bij die Commissie kunnen groepen van burgers ( en ook de individuele burger) een klacht indienen tegen een land dat zich niet aan de verdragsafspraken houdt.
Dat heeft de NLVOW in 2015 gedaan, onder leiding van Albert Koers, onze oprichter en eerste voorzitter. De Rijksoverheid heeft volgens de NLVOW gehandeld in strijd met de afspraken uit het verdrag. Dat is natuurlijk juridisch onderbouwd. De klacht is in behandeling genomen, en dat betekent tenminste dat zij serieus is genomen. Heek kort: Nederland handelt in strijd met de eisen van het verdrag. Voor zover het windparken en windenergie betreft, moeten de regels veranderen waar het gaat om toegang van burgers tot informatie, toegang tot besluitvorming en de toegang van burgers tot de rechter.
Hoever zijn we nu?
Het bestuur van de NLVOW wist dat de uitsprak over onze klacht niet snel zou komen. Er is tussentijds informeel contact geweest tussen de secretaris van de Commissie en onze oud-voorzitter en de boodschap was onze klacht complex was en veel aandacht vroeg.
Eind april 2022 heeft Rob Rietveld, namens het bestuur, in nauw overleg met Albert Koers een herinneringsbrief verzonden met de vraag hoever de behandeling gevorderd was. Het antwoord luidde dat de uitspraak in de zomer van 2022 zou worden gedaan. Echter, die beloofde uitspraak kwam niet.
In begin mei 2023 is er contact geweest met de vertegenwoordiger van de Commissie en vond er een (video)gesprek plaats tussen Albert Koers, Rob Rietveld en Fiona Marshall, Secretary van de Commissie. Duidelijk werd dat onze klacht nog steeds wel degelijk in behandeling is en onderwerp is van veel overleg.
We wachten de uitkomst af.
De uitspraak is niet bindend, maar is wel heel belangrijk. Als de NLVOW gelijk krijgt, kunnen we met die uitspraak naar de rechter in Nederland en ook naar het Hof van Justitie in Luxemburg.
Henk Klein Kranenburg,
voorzitter NLVOW
Bestanden
Categorie